Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Προς: τον εαυτο μου!

ειναι αυτο που λεμε δυσκολο κομματι.
δεν βρησκεις καποιον που να καταλαβαινει, ομως πραγματικα να καταλαβεινει
και οχι απλα να νομιζει πως ξερει.
και εκεινος που οντως ξερει,ξερει πως νιωθεις ειναι μακρυα.
ειναι αυτο που λεμε "ειμαι μονη"
ενω 1000 ανθρωποι περιστρεφονται γυρω απο σενα.
ειναι αυτο που λεμε "θελω να μιλησω σε καποιον για σενα"
ενω υπαρχουν να σακουσουν.
ισως αυτος που χρειαζεσαι να ειναι ο εαυτος σου.
ισως να εχει χαθει στα προβληματα σου και στην επιλογη σου στα προβληματα των αλλων.
και το πιο βασικο?
να μην τον αφηνες να χαθει.
και τελικα καταλαληγεις να αναρωτιεσαι τι σου συμβαινει?
και πως να το ξεπερασεις.
νιωθεις μοναδικος στον κοσμο που σκεφτεσαι ετσι και που εχεις νιωσει τετοια συναισθηματα
για καποιον που στην  ουσια δεν υπαρχει.
και λεω δεν υπαρχει γιατι οι λεξεις,τα λογια, τα σαγαπαω που φωναζεις στον αερα ελπιζοντας πως θα σακουσει,
να γραφεις το αρχικο του ονοματος του παντου ελπιζοντας πως καποτε θα το δει
και να επιμενεις για κατι που ισως να χαθει στον χρονο ελπιζοντας
πως καποτε θα καταλαβει νομιζεις πως πεφτουν στο κενο.
ομως οχι εχω καταφερει να τον κανω να ειναι.
Και τελικα:
ναι ειναι ο μονος που εχω νιωσει ετσι.
ναι ειναι ο μονος που δεν εχει τιποτα ιδιαιτερο και ομως ειναι μοναδικος.
ναι ειναι ο μονος που καθε φορα που τον βλεπω αλλαζει ολος μου ο κοσμος
ναι ειναι ΕΚΕΙΝΟΣ που αγαπαω με ολο μου το ειναι.

ναι ειναι εκεινος που θελω και νιωθω ετσι..

ψαχνω να βρω τον εαυτο μου,ισως να βαρεθηκε να με ακουει και απουσιαζει
αλλα ακομη και ετσι να ειναι
i still love him and it doesnt change.

Εαυτεεε μου οπου και αν εισαι,
εισαι τσατσος που με παρατησες..

σε περιμενω να γυρισεις..

Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Καπου στην παλια Αθηνα*

Ξεκινημα διαφορετικων συναισθηματων
                                                               που ισως να μην κατληξουν πουθενα!
Εκεινο το βραδυ εβρεχε.
Εκδρομη με το σχολειο.
Η πρωτη μου,μακρυα απο το σπιτι που μεγαλωνω.Αγχος,νευρικοτητα και αγνια για το τι εμπροκειται να ακολουθησει.
Εκει λοιπον.
Σε ενα παραδοσιακο μαγαζι.χαχα,μαγαζι.Ομως δεν εχει σημασια.
Ξεκιναει κατι καινουργιο και ξεχωριστο οταν συνηδητοποιησα ποιον ακριβως εχω διπλα μυ.
Που να το φανταζομουν πως ολα αυτα θα πηγαιναν σε εσενα.Εσενα?
Που σε μισουσα για το οτι κακο εκανες σε φιλες,φιλους και γνωστους και τωρα να σαγαπαω για το κακο που κανεις καθημερινα σε εμενα,την ιδια.

Να μη με νοιαζει ποσο ποναω εδω και δυο χρονια.

Αυριο λοιπον μπαινουμε στα δυο.Συντομος καιρος.
Περασαν 2 χρονια απο εκεινο το βροχερο βραδυ που αν δεν το ζουσα θα ηταν αλλιως η ζωη μυ.Ισως χειροτερη.Χωρις ενδιαφερον και νοημα.
Υπερβολη?Οχι ειλικρινεια.Εκεινο το βραδυ ομως δεν ημουν μονη.

Ηταν και καποια κοντα μυ η οποια ενιωσε το ιδιο με καποιον απο κει μεσα.Κοντα σου!
Και ισως αυτο με βοηθησε να καταλαβω τωρα τι πραγματικα νιωθω για σενα.
Με βοηθησε εκεινη.
Εκεινη που μου δυσκολευει τοσο υπεροχα την ζωη.
                            Μαριλιζα(*) ή μαλλον οχι δεν την φωναζω ποτε ετσι.
                            Μαριζα(^^*)ναι εκεινη.
Και εκεινη ακριβως ετσι.
2χρονια.
Διχως να ξερει την συνεχεια.Διχως να ξερει ποσο ακομη θα χρειαστει να πονεσει και να περιμενει.
              Ετσι και εγω.
              Εχω να πω πολλα για εκεινο το βραδυ αλλα ας μεινω στο τωρα,γιατι τοτε ηταν
              αλλιως τωρα ειναι ευκολοτερα.Ναι.
Αλλα γιατι να μην τα καταφερουμε? Γιατι οχι?Θα γινουν ολα.Στον καιρο τους.

                                 Ααα και κατι τελευταιο θα το κανω για να παρω μια δοση
                                 ευτυχιας.


                                 Δεν εχω κατι αλλο να σου πω απλα να θυμασαι

Ολα αυτα σε μια τριημερη σχολικη εκδρομη.

Την στιγμη που καταλαβα ποιος εισαι.
Την σιγμη που σ'ερωτευτηκα.
Την στιγμη που με κοιταξες.


                                                        Απο κατι μικρο σε κατι αιωνιο.Σε εσενα.

Μια παρακληση να ξανα ονειρευτω!

Ποσο καιρο εχουμε να συναντηθουμε το βραδυ?
     ή μαλλον ποσο καιρο εχω να σε συναντησω εγω στον δικο μου υπνο!
Ποσο καιρος περασε απο την εποζη που ξυπνουσα πανω απο 2 φορες την νυχτα
με βαρια ανασα και την εικονα σου ακομη καρφωμενη στο μυαλο μου!
          καμμια φορα νομιζα πως σε ησουν πραγματικα διπλα αλλα ηταν οι
          παρεσθησεις του ονειρου.
Υπηρξαν οι φορες που ξυπνουσα γεματη ιδρωτα και δακρυα που επεφταν ενα-ενα.
Υπηρξαν αλλες που αρχικα ξυπνουσα και μετα εβαζα τα κλαματα σαν μικρο παιδι που βλεπει εφιαλτη.Ομως εγω τι?
Ποτε δεν ξυπνησα με την αισθηση ενος κακου ονειρου.Μονο εσενα εβλεπα.
Τελικα οχι.
Δεν εβλεπα εφιαλτη,εβλεπα ενα υπεροχο ονειρο.Γιατι εκλαιγα?
                         γιατι δεν ηταν πραγματικοτητα!
                         γιατι ξυπνουσα και με επνιγε το σκοταδι!
                         γιατι συνηδητοποιουσα πως ημουν μονη μου!
                         γιατι δεν ησουν εκει!
Και αυτες ηταν  και οι περισσοτερες φορες.


                                                Βοηθησε με απλα να ονοιρευομαι!

                                                                 

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Οταν γκρεμιζεται τοσο ευκολα κατι που ομορφο που ζεις.

Oλα καλα ολα ωραια μεχρι τωρα.
Περναμε ωραια το τοπιο ειναι χιονισμενο και εγω ειμαι στα ζεστα να κοιταω εξω και να ασχολουμαι
με τον υπολογιστη.

Ομως νιωθω πιεση.Πραγματικη πιεση.Απο αυτους που με επηρεαζουν πιο πολυ απο ολους.Οι ανθρωποι που μεγαλωνω μαζι τους.Και με αυτο δεν εννοω μονο τους γονεις μυ αλλα και αλλα συγκενικα προσωπα.

Δεν ξερω ισως να φταιει η εφηβεια αλλα τι λεω ολα τα ριχνουμε εκει πια.Η εφηβεια.Αντιδραω πολυ ευκολα και το χειροτερο ειναι πως δεν το μετανιωνωω.Ξερω ποτε με προκαλουν και τοσες μερες ειναι το μονο που με κανει να εχω τοσα νευρα και σημερα τα εβγαλα ολα μαζι.Και ομως ξερω οτι δεν εχω αδικο ή τουλαχιστον ετσι νομιζω.

Οταν με προκαλουν αντιδραω και καποιες φορες το κανω τοσο εντονα για να εκτονοθω εγω και η πραγματικοτητα ειναι πως ειναι το μονο που με νοιαζει να ειμαι εγω ηρεμη.

Περιμενω κατανοηση απο ανθρωπους που με ξερουν απο την στιγμη που γεννηθηκα.Δεν παιρνω πισω τιποτα.Ειλικρινα τιποτα..

Λυπαμαι που εχω τετοια σε ενα υπεροχο ταξιδι.
Απλα το ξεχναμε.
Δεν εχει σημασια παρακατω.

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Μια ευκαιρια για χαλαρωση.

Και ερχομαι λοιπον εδω μετα απο μερες για να γραψω "το κατι" για να θυμαμαι τι ζω τωρα.

Ετσι λοιπον σε ενα κρυο μερος που εχει κατω απο 5 βαθμους,να τουρτουριζεις και με δυσκολια να προχωρας γιατι πολυ απλα δεν μπορεις να ανοιξεις μεγαλη αποσταση αναμεσα στα ποδια συ.
Κι' ομως ξαναβγαινεις εκει εξω για να τρεμεις για αλλη μια φορα ασταματητα.Ισως γιατι μαζι με το υπολοιπο σωμα σου παγωνει και το μυαλο σου και δεν σε αφηνει να σκεφτεις.

Αυτο συμβαινει στους περισσοτερους ανθρωπους.Υπαρχουν και καποιοι που αντιθετως σκεφτονται περισσοτερα στο κρυο.Οπως εγω.

Μια νυχτα με χιονι απο εξω,με θερμοκρασια κατω απο 2 βαθμους,μεσα σε μια καφετερια.
Ναι παιζω χαρτια στα ζεστα με την μικρη μυ αδερφη.
Και οχι μονο αυτο με ξεσκιζει κιολας. Ποσο αστειαα φαινονται ολα.

Μετα απο καποιο διαστημα,διαστημα ημερων για να λεμε την αληθεια ειμαι εδω σε αυτο το κρυο μερος για περιπου μια βδομαδα.Να μου λειπει αφορητα να ειμαι στο σχολειο αλλα να περναω καλα.

Να γελαω.Να ταξιδευω αποστασειιιις με το αυτοκινητο και με 6 ατομα μεσα.Να εχω φαει ΤΗΝ τουμπα και να κλαιω απο τα γελια και το καλυτερο  ειναι πως δεν γελαω μονο εγω αλλα και οι υπολοιποι..

Να σκεφτομαι τους λογους που πριν δεν ημουν καλα και να χαμογελαω.Αλλα οχι με την εννοια πως τα ξεπερασα και παμε για αλλα.Για ορισμενα χωρις πονο.
Οχι.
Να τα θυμαμαι.Να θυμαμαι τα βραδια που ελιωνα απο το κλαμα.Που ενιωθα πως με πνηγει το σκοταδι και να χαμογελαω.
Να καταλληγω να τα αγαπαω περισσοτερο.Να λεω πως ξερεις κατι δεν με νοιαζει περναω καλα με τον πονο.
Να τον αγαπαω περισσοτερο ακομη και τωρα που ειμαι μιλια μακρυα του.Να κοιταζω το χιονι και να βλεπω οφθαλμαπατες.Να ξερω πως δεν ειναι αληθεια και εγω εκει να επιμενωω.

Ειναι κατι ακομα παραπανωω τωρα στην ζωη μυ.Ακομη και σημερα που περασαν 3 μηνες που ειναι μακρυα.

Μου λειπει.
Και ειναι ξανα υπεροχος!

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

εκεινο το κατι που ελειπε..

Σε συναντησα. Ναι σε συναντησα.
Δεν ξερω αν ειμαι χαρουμενη ή λυπεμενη,σοκαρισμενη ή χαλαρη, ερωτευμενη ή αδιαφορη.
Το μονο που ξερω ειναι πως σε συναντησα, ημουν τοσο κοντα σου και οσες φορες μου δοθηκε η ευκαιρια
σε κοιταζα στα ματια. Οχι για να καταλαβεις εσυ κατι, οχι για να συνηδιτοποιησεις καποια πραγματα αλλα να αισθανθω εγω οπως παλια.
Να αισθανθω την μαγια
Να δω την ζωη μυ μεσα απο τα ματια σου.
Να χαμογελασεις και να καφωρθω ξανα σε αυτο.

Για ολο το βραδυ σε κοιτουσα ή τουλαχιστον για αυτες τις ωρες που ημουν κοντα σου.
Αρκετα κοντα σου θα ελεγα.
Πιστευω πως το ενιωθες. Ενιωθες πως καποιος σε κοιταζει τοσο επιμονα που γυρισες.
Ναι γυρισες και με κοιταξες.
Μπορει να ηταν για ενα δευτερολεπτο αλλα δεν με νοιαζει.Αληθεια μου φτανει που γυρισες.

Γυρισε.Γυρισε ξανα το συναισθημα. Ημουν σιγουρη πως οταν θα σε ξαναδω θα νιωσω αυτο που τοσα χρονια ενιωθα.
Αυτο το σφιξιμο, αυτο το καρδιοχτυπι οταν σε πετυχαινω να ερχεσαι απο μακρυα και αυτο το πνιχτο χαμογελο ευτυχιας οταν πλησιαζεις και σε βλεπω να εχεις ,αυτο το ισα-ισα σχεδιασμενο στο προσωπο σου, χαμογελο.

Εκεινη η στιγμη.
Η στιγμη που ημουν μια ανασα μακρυα σου, οχι για να σε αγγιξω αλλα ακομη και να σε φιλησω, ηταν η πιο ομορφη στιγμη μεσα  σε αυτο το τελευταιο διαστημα.
Χαμογελασα και απλα τραβηχτικα πιο πισω.
Δεν ξερω αν το ηθελα αλλα ηταν η πρωτη αντιδραση που ποτε δεν θα μπορεσω να την παρω πισω.
Δεν θελω να την παρω πισω. Θελω να την θυμαμαι ετσι. Σαν κατι που πηγε να γινει αλλα ατυχισε.

Εκεινη την μοναδικη στιγμη.
Σε ειδα, χαμογελασες,ακουσα την φωνη σου οχι μονο να βγαινει ο ηχος της ομιλιας αλλα ακομη και να τραγουδας. Ναι αυτη την βραχνια φωνη που σε συνδυασμο με εκεινη την γελοια αλλα τοσο ξεχωριστει εικονα σου, εφτιαχναν το δικο μυ τελειο.

Ολαα ειναι παλι το ιδιο.
Με τον ιδιο πονο, με την ιδια πληγη αλλά με την ιδια μαγεια και το ιδιο υπεροχα.

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Μια ευχη:3

Και ερχομαι να σε κοιταξω για να δω πως υπαρχεις ακομη.
Να δω αν ξανανιωσω οπως πριν.
Και πραγματι σε συνανταω και αισθανομαι πως λιγο ακομη να με κοιτας θα φερθω σαν δεκαχρονο που
βλεπει το παιχνιδι των ονειρων του σε ενα ραφι μεσα σε μια συσκευασια.
Δεν κανω τιποτε αλλο παρα να σε κοιταζω και ακομη και αυτο το τοσο μικρο προσπαθω να το κανω την ωρα που εσυ δεν κοιτας για τον πολυ απλο λογο να μην με προσεξεις.
Αλλά καθε φορα που με κοιταζεις,εγω κοιταζω αλλου.
Καθε φορα που κοιταζεις αλλου,εγω κοιταζω εσενα.

Αλλα ξερεις τι νιωθω?
Σε συναντησα για καποιο λογο.
Ενιωσα ετσι για καποιο λογο.

Ναι ισως να ειμαι μιλια μακρυα σου αλλα αυτο δεν με εμποδιζει να κανω ονειρα και να αισθανομαι ετσι.

Οταν ειμαι μαζι σου εστω και οταν καθομαι κοντα σου νιωθω χαρουμενη και λιγοτερο μονη.
Μου λειπει ο ηχος της φωνης σου.
Μονο να σε δω θελω τιποτα αλλο για μια στιγμη, εχω αναγκη να αισθανθω οπως πριν.

Σε εχω αναγκη πιο πολυ απο ποτε.

Μονο να σε ξαναδω για μια στιμη:3

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Και οταν τα πραγματα αλλαζουν.

Οταν πια δεν υπαρχουν ολα αυτα που αποτελουν την καθημερινοτητα σου ή μαλλον δεν τα ζεις.
Ισως ειναι για λιγο καιρο αλλα δεν περναει.
Πιστευω πως για καποιους οι διακοπες ειναι το καλυτερο κομματι της χρονιας αλλα οχι για μενα.

Τωρα περισσοτερο απο ποτε θελω να παω πισω εκει που ειμαι σιγουρη πως θα τον βλεπω.Θελω να ειμαι εκει για να ξαναμαγκωθει η εικονα του στο μυαλο μου, να ξαναμεινει η φωνη του στα αφτια μου και να ξαναμπει "στην λιστα με τα απογορευμενα"

Νιωθω πως ειναι αγνωστος.Λεω το ονομα του και δεν νιωθω τιποτα ενω αντιθετως πριν 2 εβδομαδες απεφευγα να λεω συχνα το ονομα αλλα αυτες τις σπανιες φορες που ερχοταν στην συζητηση με επιανε αυτο το σφυξιμο,τωρα δεν νιωθω τιποτα.

Μπορω να πω πως ακομη και η εικονα του ειναι με καποιο τροπο θολη.
Δεν μπορω να καταλαβω αυτο το τοσο περιεργο που ακομη και τωρα που δεν τον σκεφτομαι και δεν νιωθω αυτο που ημουν πριν, πληγωνομαι διπλασια.
Αλλα αυτη τη φορα δεν ξερω γιατι το κανω.Δεν ξερω γιατι συμβαινει=/


Τελος παντων οτι και αν ειναι θα περασει-ελπιζω τουλαχιστον-


Ακομη και αν δεν το εννοω αυτη τη στιγμη εχω αναγκη να στο πω.

Σαγαπαω.