Και οταν τα πραγματα αλλαζουν.

Οταν πια δεν υπαρχουν ολα αυτα που αποτελουν την καθημερινοτητα σου ή μαλλον δεν τα ζεις.
Ισως ειναι για λιγο καιρο αλλα δεν περναει.
Πιστευω πως για καποιους οι διακοπες ειναι το καλυτερο κομματι της χρονιας αλλα οχι για μενα.

Τωρα περισσοτερο απο ποτε θελω να παω πισω εκει που ειμαι σιγουρη πως θα τον βλεπω.Θελω να ειμαι εκει για να ξαναμαγκωθει η εικονα του στο μυαλο μου, να ξαναμεινει η φωνη του στα αφτια μου και να ξαναμπει "στην λιστα με τα απογορευμενα"

Νιωθω πως ειναι αγνωστος.Λεω το ονομα του και δεν νιωθω τιποτα ενω αντιθετως πριν 2 εβδομαδες απεφευγα να λεω συχνα το ονομα αλλα αυτες τις σπανιες φορες που ερχοταν στην συζητηση με επιανε αυτο το σφυξιμο,τωρα δεν νιωθω τιποτα.

Μπορω να πω πως ακομη και η εικονα του ειναι με καποιο τροπο θολη.
Δεν μπορω να καταλαβω αυτο το τοσο περιεργο που ακομη και τωρα που δεν τον σκεφτομαι και δεν νιωθω αυτο που ημουν πριν, πληγωνομαι διπλασια.
Αλλα αυτη τη φορα δεν ξερω γιατι το κανω.Δεν ξερω γιατι συμβαινει=/


Τελος παντων οτι και αν ειναι θα περασει-ελπιζω τουλαχιστον-


Ακομη και αν δεν το εννοω αυτη τη στιγμη εχω αναγκη να στο πω.

Σαγαπαω.