εκεινο το κατι που ελειπε..

Σε συναντησα. Ναι σε συναντησα.
Δεν ξερω αν ειμαι χαρουμενη ή λυπεμενη,σοκαρισμενη ή χαλαρη, ερωτευμενη ή αδιαφορη.
Το μονο που ξερω ειναι πως σε συναντησα, ημουν τοσο κοντα σου και οσες φορες μου δοθηκε η ευκαιρια
σε κοιταζα στα ματια. Οχι για να καταλαβεις εσυ κατι, οχι για να συνηδιτοποιησεις καποια πραγματα αλλα να αισθανθω εγω οπως παλια.
Να αισθανθω την μαγια
Να δω την ζωη μυ μεσα απο τα ματια σου.
Να χαμογελασεις και να καφωρθω ξανα σε αυτο.

Για ολο το βραδυ σε κοιτουσα ή τουλαχιστον για αυτες τις ωρες που ημουν κοντα σου.
Αρκετα κοντα σου θα ελεγα.
Πιστευω πως το ενιωθες. Ενιωθες πως καποιος σε κοιταζει τοσο επιμονα που γυρισες.
Ναι γυρισες και με κοιταξες.
Μπορει να ηταν για ενα δευτερολεπτο αλλα δεν με νοιαζει.Αληθεια μου φτανει που γυρισες.

Γυρισε.Γυρισε ξανα το συναισθημα. Ημουν σιγουρη πως οταν θα σε ξαναδω θα νιωσω αυτο που τοσα χρονια ενιωθα.
Αυτο το σφιξιμο, αυτο το καρδιοχτυπι οταν σε πετυχαινω να ερχεσαι απο μακρυα και αυτο το πνιχτο χαμογελο ευτυχιας οταν πλησιαζεις και σε βλεπω να εχεις ,αυτο το ισα-ισα σχεδιασμενο στο προσωπο σου, χαμογελο.

Εκεινη η στιγμη.
Η στιγμη που ημουν μια ανασα μακρυα σου, οχι για να σε αγγιξω αλλα ακομη και να σε φιλησω, ηταν η πιο ομορφη στιγμη μεσα  σε αυτο το τελευταιο διαστημα.
Χαμογελασα και απλα τραβηχτικα πιο πισω.
Δεν ξερω αν το ηθελα αλλα ηταν η πρωτη αντιδραση που ποτε δεν θα μπορεσω να την παρω πισω.
Δεν θελω να την παρω πισω. Θελω να την θυμαμαι ετσι. Σαν κατι που πηγε να γινει αλλα ατυχισε.

Εκεινη την μοναδικη στιγμη.
Σε ειδα, χαμογελασες,ακουσα την φωνη σου οχι μονο να βγαινει ο ηχος της ομιλιας αλλα ακομη και να τραγουδας. Ναι αυτη την βραχνια φωνη που σε συνδυασμο με εκεινη την γελοια αλλα τοσο ξεχωριστει εικονα σου, εφτιαχναν το δικο μυ τελειο.

Ολαα ειναι παλι το ιδιο.
Με τον ιδιο πονο, με την ιδια πληγη αλλά με την ιδια μαγεια και το ιδιο υπεροχα.