Οταν γκρεμιζεται τοσο ευκολα κατι που ομορφο που ζεις.

Oλα καλα ολα ωραια μεχρι τωρα.
Περναμε ωραια το τοπιο ειναι χιονισμενο και εγω ειμαι στα ζεστα να κοιταω εξω και να ασχολουμαι
με τον υπολογιστη.

Ομως νιωθω πιεση.Πραγματικη πιεση.Απο αυτους που με επηρεαζουν πιο πολυ απο ολους.Οι ανθρωποι που μεγαλωνω μαζι τους.Και με αυτο δεν εννοω μονο τους γονεις μυ αλλα και αλλα συγκενικα προσωπα.

Δεν ξερω ισως να φταιει η εφηβεια αλλα τι λεω ολα τα ριχνουμε εκει πια.Η εφηβεια.Αντιδραω πολυ ευκολα και το χειροτερο ειναι πως δεν το μετανιωνωω.Ξερω ποτε με προκαλουν και τοσες μερες ειναι το μονο που με κανει να εχω τοσα νευρα και σημερα τα εβγαλα ολα μαζι.Και ομως ξερω οτι δεν εχω αδικο ή τουλαχιστον ετσι νομιζω.

Οταν με προκαλουν αντιδραω και καποιες φορες το κανω τοσο εντονα για να εκτονοθω εγω και η πραγματικοτητα ειναι πως ειναι το μονο που με νοιαζει να ειμαι εγω ηρεμη.

Περιμενω κατανοηση απο ανθρωπους που με ξερουν απο την στιγμη που γεννηθηκα.Δεν παιρνω πισω τιποτα.Ειλικρινα τιποτα..

Λυπαμαι που εχω τετοια σε ενα υπεροχο ταξιδι.
Απλα το ξεχναμε.
Δεν εχει σημασια παρακατω.