Αχ και αυτό το άρωμα θανάτου.
Μα πως μπορεί ο θάνατος να μυρίζει σαν καμμενο τριαντάφυλλο;
Πως μπορούν οι στάχτες που ανασαίνω να με κάνουν να νιώθω ευτυχία;
Το τριαντάφυλλο Δεν έχει μια μυρωδιά.
Έχει φυλακισμένες κρυφές απολαύσεις.
Και η φωτιά είναι η ελευθερία τους.
Ελευθερώνονται και μετά πεθαίνουν.
Και τότε; Τότε γιατί να ελευθερωθούν αφού θα πεθάνουν μαζί με το τριαντάφυλλο;
Μήπως και οι δικές μας ψυχές είναι σαν τις μυρωδιές ενός καμμενου τριανταφύλλου;
Αχ,μα μυρίζει υπέροχα λίγο πριν σκορπίσει 

Καλημέρα

-Καληνύχτα
-Ήρθε η ώρα λοιπόν; Πρέπει να φύγεις;
-Ναι. Ο ήλιος θα ανατείλει.
-Γιατί πρέπει να φύγεις;
-Δεν πρέπει.Θέλω. Θέλω να μείνω λίγο μονος.
-Πάλι με ένα κουτάκι μπύρας στο χέρι και αναμμένα τσιγάρα στο τασάκι θα σε βρει το πρωί.
- Ναι,μπορεί. Μπορεί αυτή να είναι η μοναχικότητα μου.
-Κι αν αρπάξει φωτιά;
-Τότε η μοναχικότητα μου,θα γίνει μοναξιά σου.
-Όπως τώρα.

τελευταίος χορός

Παλιά τραγούδια στο ράδιο αντιλαλουν στ'αυτιά μου.
Ακόμη η περηφάνια μου γερή,
Ακόμη η επιθυμία μου δυνατή. Να χορέψω.
Να σηκωθώ από τον καναπέ που είναι πιο άβολος από ποτέ,να συρω τα σπασμένα πόδια μου και ν'αναγκασω τους γύψους,αυτούς τους ανύπαρκτους γυψους,να ραγισουν στη μελωδία